[ปรมาจารย์​ลัทธิมาร] กาลเวลาที่ย้อนกลับ​ oc​จบแล้ว

สีแดงฉาด....

กลิ่นคาวเลือด

เสียงกรีดร้อง

ความกลัว​

.

.

.

หลง​ ซิ่นหลิง    

ซิ่นหลิงที่แปลว่าจิตวิญญาณ​แห่งศรัทธา​

แต่ตอนนี้แม้แต่ศรัทธาที่เขาเชื่อมั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารอดชีวิตจะสมรภูมิ​สีเลือดนี้ได้เลย​  

เกือบสิบปีมาแล้ว​ ที่พวกเขาอยู่กับอย่างหลบๆซ่อนๆ​  

ความหวาดกลัวแทรกซึมเข้าไปในจิตใจ​จนกลายเป็นความคุ้นชิน​ มือบางที่กำกระบี่ของตนแน่นจนขึ้นข้อขาว​ ต่อสู้กับปีศาจ​ร้ายที่พวกเขาเป็นคนสร้าง​  

ต่อให้เก่งกาจขนาดไหนก็ไม่สามารถ​ล้มมันได้​  

พวกเขาเสียพวกพ้อง​ไปไม่น้อย​ ไม่สิ... ต้องบอกว่าพวกเขาคือกลุ่มสุดท้ายแล้ว... 

ไม่ว่ามนุษย์​ เซียน​ หรือเทพต่างล้มตายไปจำนวนมาก​ มันกวาดล้างทุกๆอย่างจนไม่เหลือซาก​ ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากแรงอาฆาต​และซากสิ่งก่อสร้าง​ 

"อาหลิง" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างของซากบ้านเก่าๆ​หันมามอง​

ใบหน้าเรียวสวย​ ที่เลอะฝุ่นและคาบเลือดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจมัน

ดวงตาสีรัตติกาล​ดั่งนภาที่ไร้ดารา​  

ชั่งน่าเสียดาย​ 

ที่พวกเขาจะไม่ได้เห็นดวงตาที่ทอแสงสว่างไสวอีกเลย

"จินหลินเป็นยังไงบ้างครับ" หลงซิ่นหลิงเอ่ยถามบุคคล​ผู้มีพระคุณ​อย่าง​ เว่ย อู๋เซี่ยน​ หรือปรมาจารย์​อี๋หลิง​ 

"เจ็บหนัก... " สีหน้ากังวลใจของชายหนุ่มชุดดำที่ขาดวิ่น​ มือผอมที่ยกจับชีพจร​ของเด็กวัยรุ่นตระกูล​จินที่มีสีหน้าทรมาน​ราวจะขาดใจ

"จะทำไงดี" 

"ท่านน้า.... ฮึก" เสียงพึมพำเบาๆของร่างที่นอนซบตักหลานวั่งจีทำเอาคนรอบๆขยับตัวไปมาอย่างกังวลใจ​ 

ท่านน้าหรือ​เจียงเฉิง​ รีบเดินฝ่าเข้ามานั่งข้างๆหลานชายเพียงคนเดียวของตนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก​ เขารู้อยู่แล้ว​ รู้อยู่แก่ใจว่าหลานตรงหน้าคงไม่รอดแน่ๆ

"เจ้าเด็กโง่!" แม้จะด่าออกไปแต่เจียงเฉิงกลับไม่ยอมปล่อยมือจากเด็กตรงหน้าเลย

"ท่านน้า... ข้ายัง... อึก​ ข้ายังไม่อยากตาย..." น้ำเสียงอ้อนวอน​ของเด็กชายทำเอาซิ่นหลิงต้องหันหน้าหนีอย่างทนไม่ได้​ 

มือสองข้างได้แต่กำแน่นไม่ต่างจากคนอื่นๆ​  

"ไม่เป็นไรจินหลิน​ เจ้าจะไม่เป็นไร" เว่ยอิงกระซิบบอกหลานแม้เขาจะรู้ว่ามันไม่จริง​  

เด็กตรงหน้าเขาโดนพลังมืดนั้นซัดเข้าเต็มๆ​ ยังไงก็ไม่รอด​ พลังนี้ร้ายแรงมาก​ แม้แต่เซียนเก่งๆก็ยังยากที่จะรอด

สุดท้ายผู้อวุโส​หลานซีเฉินก็หยิบขลุ่ยเลี่ยปิงขึ้นมาเป่าให้เด็กน้อยตรงหน้าหลับไปเพื่อลดความเจ็บปวด

"เราจะเอาไงต่อดี" เหมียนเหมี่ยน​ เด็กสาวที่โตจนเลยวัยปักปิ่นไปนานแล้วเอ่ยถามอย่างกังวน​ ในมือยังคงจับกระบี่ไว้แน่นซึ่งเป็นของตกทอดแม่ของเธอ​ ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่นั้นฉายแววกังวลไม่น้อย​ ชุดสีขาวสะอาจถูกแต่งแต้มไปด้วยคาบฝุ่นดินและเลือด​ 

"ถ้ายังเป็นแบบนี้​อยู่ ไม่ตายเพราะมัน​ ก็ต้องตายเพราะไม่มีอาหารกินอยู่ดี" เว่ยอิงที่ยกมือขึ้นกุมคางอย่างใช้ความคิด​ เช่นเดียวกับเขาที่นั่งนิ่ง​ สายตายังคงจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มวัย20ที่นอนหลับสนิท​  

"ข้าไม่ยอมตายเพราะมันแน่ๆ" ประมุข​เจียงเอ่ยเสียงแข็ง​ แม้ตัวเองจะบาดเจ็บสาหัส​ไม่แพ้คนอื่น​ๆ

"ย้อนเวลา... " เสียงนุ่มจากหลายซีเฉินเอ่ยออกมา​ ร่างสูงโปร่งแม้จะดูมีอายุ​มากขึ้นแต่ก็ไม่ลดความน่าเชื่อถือ​ลงเลยแม้แต่น้อย​ 

"ท่านว่าไงนะผู้อวุโส​ ย้อนเวลาหรือ... " เว่ยอิงที่เงยหน้าขึ้นมองผู้มีอายุที่สุดในนี้​ ก่อนจะขมวดคิ้ว​ เช่นเดียวกับซิ่นหลิง​ ชายหนุ่มก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง​ แต่การยุ่งกับกาลเวลาเป็นสิ่งที่ไม่ควรนัก

"มีทางเลือกเดียว​ หากเราเปลี่ยนอดีต​ได้​ ย่อมหยุดยั้งสงครามนี้ได้" ผู้รอดชีวิตที่หรือต่างพยักหน้าเห็นด้วย​ 

"แต่วิธีที่ทำไม่ใช่วิธีนอกรีต​อย่างวิชามารหรือขอรับ" ซื่อจุยที่ยืนอยู่ข้างเวินหนิงเอ่ยถาม​ 

"จะเป็นวิธีนอกรีต​หรือไม่ตอนนี้มีใครสนกัน​ ขอเพียงรอดชีวิตได้ก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ" ซิ่นหลิงเอ่ยโต้กลับศิษย์​รุ่นน้อง​

 ใช่ในตอนนี้มีใครสนกัน

แม้แต่กฎ3000ข้อของกูซู​ ก็มิได้ทำให้ตนรอดจากสนามรบได้

ขอแค่รอดชีวิตได้​ ช่วยเหลือชีวิตผู้บริสุทธิ์​อีกเป็นแสนๆคน​ จะต้องใช้ด้วยวิธีได้​ ใครจะสนกัน

" เว่ยอิง​" หลานจ้านเรียกชื่อฟูเหรินของตน

"อืม​ ข้ารู้หลานจ้าน​ ข้าทำได้​ แต่คนที่จะไป​ จะต้องแข็งแรงที่สุดในกลุ่ม" เว่ยอิงพยักหน้ารับก่อนจะกวาดตามองคนในห้องที่ละคน​ 

เช่นเดียวกับซิ่นหลิงที่มองไปรอบๆ​ แต่ละคนไม่ว่าจะนักพรมซ่งหลาน​ ซื่อจุย​ ประมุขเจียง​ เวินหนิง​ ผู้อวุโสหลาน​ เหมียนเหมียน​ หรือแม้แต่หลานจ้านและปรมาจารย์​อี๋หลิงก็สภาพไม่จืดกันซักคน

" ข้าจะไป" เจียงเฉินเอ่ยเสนอ​ แม้ว่าร่างกายจะเจ็บหนักเพียงใด

"ไม่ได้! เจ้าจะไปได้อย่างไร​ บาดแผลที่ท้องกับหลังเจ้ายังไม่หายเลยนะ!"

"แล้วเจ้าจะเอาใครเว่ยอิง!! ข้าจะไปแก้แค้นให้หลานข้า!!" ประมุขเจียงเถียงกับอย่างโมโห

"เจ้าไปก็ตายนะสิ​ เจ้าเจ็บหนักขนาดนี้​ มีแต่จะทำให้ร่างฉีกไปก่อนจะถึงที่" คำพูดของเว่ยอิงทำให้แต่ละคนชะงัก

" ร่างฉีกหรอ... " หญสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยอย่างตกใจ

"ใช่​ พวกเจ้าคิดว่ากาลเดินทางย้อนเวลางั้นง่ายรึ การจะย้อนไปได้เจ้าต้องทนกับแรงอัดมากมายที่จะเข้ามาฉีกเจ้า​ รวมทั้งความคิดของเจ้าที่ห้ามฟุ้งซ่าน​ไม่อย่างนั้นเจ้าอาจจะไปโผล่ที่ไหนข้าคงไม่รู้ด้วย​ เป็นเช่นนั้น​ คนที่จะเข้าไปได้จะต้องมีร่างกายที่สมบูรณ์ที่สุด" 

" ซิ่นหลิง​ เจ้าบาดเจ็บน้อยสุดในพวกเรา" เสียงของผู้อวุโสเอ่ย​ ดวงตาคมกริบ​ที่จับจ้องมาที่ชายหนุ่ม​ ร่างกายของเขาบาดเจ็บน้อยสุดจริงๆ​ และคงเป็นคนเดียวที่มีจิตที่สงบที่สุดในตอนนี้

" ขอรับ​ ข้าจะไป" ใบหน้างามพยักหน้ารับอย่างสมัครใจ​

" ขอบใจเจ้าซิ่นหลิง​ ความหวังคงอยู่ที่เจ้าแล้วสหายข้า" เว่ยอิงที่เงยหน้ามองพร้อมรอยยิ้มฝืดๆ​ ใจจริงเว่ยอิงไม่ต้องการให้ใครต้องทำภารกิจนี้เลย​ หากไม่ใช่เพราะเรื่องราวในอดีตที่ทำให้มันมาบรรจบลงด้วยความตายเช่นนี้​ 

" ซิ่งหลิง​ จงนำสิ่งนี้ไปให้ข้าในอดีต​ บอกเล่าเรื่องราวในอนาคต​แกข้า​ ตัวข้าในตอนนั้นจะช่วยเจ้า" ผู้อวุโสหลานยื่นหยกสีขาวลายเมฆที่มีมีรอยบิดเล็กน้อย

"สิ่งนี้..."

"หยกที่แม่ข้าให้ข้า" ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจทันที​ นี้คงเป็นตัวยืนยันว่าหากไปถึงแล้วคนตรงหน้าในอดีตไม่เชื่อให้ยื่นสิ่งนี้เป็นตัวยืนยัน

" ซิ่งหลิน​ เรื่องต่อไปนี้ฝากเจ้าด้วย​ ทำลายเหล็กทมิฬ​นั้นช่วยเหลือเหล่าเซียน​ กำจัดมันซะ" เว่ยอิงเอ่ยก่อนจะดึงชายหนุ่มให้มียืนในที่โล่งกว้าง​ ไม่ต่างจากคนอื่นๆที่เริ่มกระจายตัวอยู่รอบๆ​

"ตั่งจิตให้มั่น​ อย่างได้วอกแวก​ ขอให้เจ้าโชคดี​ สหายข้า" เว่ยอิงเอ่ยก่อนจะเริ่มตั้งสมาธิ​ เช่นเดียวกับหลานจ้านและซื่อจุยที่หยิบกู่ฉิงขึ้นมาเล่นเพื่อทำให้ร่างตรงกลางวงเวทมีสมาธิ​

ตึ่ง! ตึง!......

เสียงเพลงขับกลอนเบาๆทำให้ชายหนุ่มจมลงในห่วงความคิดอีกครั้ง​ ความทรงจำมากมายไหลย้อนเข้ามาราวกับสายน้ำ​  

5ปีก่อน

10ปีก่อน

20ปีก่อน

.

.

.

_______________________

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน​  

เรามาเปิดเรื่องใหม่หลังจากที่เรื่องเก่าก็ยังไม่จบ5555​ (ใกล้จบเลยเหอะ)​ เพราะงั้นไรท์เลยมาลองเปลี่ยนแนวดู​ นี้เป็นครั้งแรกในการแต่งแนวจีนโบราณ​หวังว่ามันจะไปได้สวยนะคะ​ เพราะส่วนใหญ่​เราอ่านอย่างเดียว555​ ยังไงก็ฝากนักอ่านทุกคนแนะนำเราด้วยนะคะ​  

ส่วนเนื้อเรื่องหากใครสงสัย​ อย่างพึ่งงงตอนหน้าไรท์จะมีการเล่าเกรินให้ฟังก่อน​ เพราะงั้นไม่งงแน่นอน​ ส่วนเนื้อหาไรท์ขออ้างอิงจากซีรี่ย์​เอานะคะ​ 

ฝากคอมเม้นให้กำลังใจไรท์​ กดติดตาม​ และส่งแฟนอาร์ต​มาได้ทาง​ 

IG : @vel_toxfuart 

ได้น่าคะะะ​